19/11/10

ROSTRO PÁLIDO



Rostro pálido,
rasgado por una sonrisa a medio hacer.
Una lagrima sin hálito.
¿A quien quiero convencer?

Un gracioso entretenido,
Me evade de lo que he sido.
Un desgraciado equivocado,
veo reflejado en cada lado.

Todos ríen,
 de mí.
Yo sonrío.
Ya no me fio,
 ni del sentir.

Voy vestido
acorde al olvido.
Todo me queda enorme,
los zapatos,
los pantalones,
mis ilusiones…

Bajo una carpa diminuta,
los aplausos chocan siempre,
sin espacio para perderse
la rutina ríe astuta.

Monociclo deslumbrante
o una bici medio rota.
Bolas de malabares,
o simplemente pelotas,
quien sabe…

Se levanta el telón
y aparecen mis restos vivos.
El resto no consigo
que siga mi pasión.

Soy un títere con musculación.
Una marioneta independiente,
preso del mundo inerte,
del circo que siempre vuelve.

Tan solo duro,
lo que dura una función.

El día de mi defunción
no habrá quien ría,
ni quien me recuerde.

Se levanta el telón
y aparecen mis restos vivos.
El resto no consigo
que pueda entretenerte.



 Imagen cedida por Jorge Puente, Texto By Txema Pinedo
www.jorgepuente.com

No hay comentarios:

Flattr

Creative Commons-en baimena
verS.O.S Deskolo-K.2 by Txema Pinedo is licensed under a Creative Commons Aitortu-EzKomertziala-LanEratorririkGabe 3.0 Unported License.